မ်ဥ္းငိုက္ရန္ပင္၊ စိတ္မထင္ဘဲ
ေတာ၀င္ ေတာင္တက္၊ ငါခ်ီတက္၏။
မေတာက္ တေတာက္
ၾကယ္ေျပာက္ေျပာက္လည္း
ေကြ႕ေကာက္လိမ္ဖည္
လမ္းသြယ္သြယ္ကို
ျမင္ဖြယ္အတြက္၊ ေရာင္ျခည္တက္၏။
ၿဖိဳးၿဖိဳးေျဖာက္ေျဖာက္၊ ဆီးႏွင္းေပါက္ကား
မိုးေလာက္ျပင္းထန္၊ အာကာယံမွ
ခုန္ပ်ံဆင္းလ်က္၊ ေျမသို႔သက္၏။
ငါတို႔ခ်ီရာ၊ ဤေဒသကား
ညီညာမရွိ၊ ေခ်ာက္အျပည့္ႏွင့္
အတိေမွာင္မိုက္၊ ခလုတ္တိုက္၍
ေမာဟိုက္ပင့္သက္၊ ခရီးခက္၏။
ေသနတ္ကိုဆြဲ၊ လွံစြပ္စြဲ၍
ႏွင္းထဲသို႔တိုး၊ ခလုတ္ဆိုးႏွင့္
ထုပ္ပိုးအျပည့္၊ တအိအိေၾကာင့္
မခ်ိငါ့မွာ၊ ေမာေလပါလည္း
“ျမန္မာ့အက်ိဳး၊ ျပည့္အက်ိဳး” ဟု
မညိႈးေစရ၊ စိတ္ကိုဆြ၏။
“ေရွ႕ကခ်ီတက္”၊ မိန္႔မွာျမြက္သည့္
ခ်ီတက္အမိန္႔၊ နားတြင္ၿငိမ့္၍
ႏွစ္သိမ့္ၾကည္စြာ၊ ေရွ႕သို႔သာလွ်င္
ခိုင္မာစိတ္သြင္း၊ ဇြဲႏွင့္ရင္းသည္
အားတင္းကာပင္ တက္ေတာ့၏။
(ေငြတာရီ)
No comments:
Post a Comment